Vrijdagochtend om 9 uur stonden er 8 vrijwilligers klaar om bij El Establo opgehaald te worden voor een weekendje Machu Picchu (de eerste 'c' in Picchu wordt uitgesproken als 'k'). Omdat het hoogseizoen begint hadden we allemaal al van tevoren een toegangsbewijs gekocht, want het aantal personen dat Machu Picchu mag bezoeken is gelimiteerd tot 2500 per dag. Voorzien van een kleine weekendrugzak, paspoort en entreebewijs waren we klaar voor ons avontuur. En gelukkig was het busje op tijd.

Machu Picchu is lastig tebereiken. De meeste toeristen doen een dagtocht vanuit Cusco en komen per trein aan in Aguas Calientes, een klein (supertoeristisch) dorp aan de voet van Machu Picchu. Daarnaast zijn er de sportievelingen die na vier dagen wandelen over de Inca trail in Machu Picchu aankomen. Dit is een intensieve wandeling op grote hoogte, en is gelimiteerd tot 500 personen (inclusief dragers, gids en kok) per dag. Beide opties zijn erg duur. Wij namen de route 'via de achterdeur'. Huyro ligt hemelsbreed slechts enkele kilometers van Machu Picchu, maar je moet wel om een berg heen om er te komen. De bestelde collectivo bracht ons via de Lucumayu vallei (waarin Huyro zich bevindt) via Santa Maria en Santa Teresa naar een waterkrachtcentrale verderop in het dal (een rit van ruim 2 uur). Vandaar wandelden we langs (en deels over) de spoorlijn langs de Urubamba rivier in twee uur en drie kwartier naar Aguas Calientes. Een makkelijke want vlakke wandeling met hier en daar mooie vergezichten en een enkele blik op een paar gebouwen en terrassen van Machu Picchu. Men zegt dat Machu Picchu nooit door de Spanjaarden is ontdekt omdat het vanuit het dal niet te zien is, maar dat is dus niet waar. Maar kennelijk hebben de Spanjaarden nooit vanuit deze vallei omhoog gekeken. Het vinden van accommodatie ging redelijk vlot, al konden we niet met acht personen in hetzelfde hostel. Na een late lunch die tevens als diner fungeerde en het kopen van kaartjes voor de bus die ons de volgende ochtend vroeg vanuit Aguas Calientes omhoog zou brengen naar Machu Picchu gingen we vroeg naar bed. De volgende morgen moesten we vroeg op voor een hopelijk prachtige en indrukwekkende dag.

Zaterdagochtend ging de wekker om vier uur af. Ontbijt om half vijf, om vijf uur aansluiten in de rij bij de bus en om half zes reden we naar boven. Toen om zes uur de poort open ging gingen we naar het uitkijkpunt vanwaar je de bekende Machu Picchu foto kunt maken, maar we zagen niets. Of liever, we zagen alleen mist (zie foto serie 7). Een flinke tegenvaller. Maar na verloop van tijd begon de mist c.q. laaghangende bewolking op te trekken en toonde Machu Picchu zich aan ons. Door de mistflarden en de opkomende zon ontstond een heel bijzondere etherische sfeer en wat eerst een tegenvaller was bleek en geweldige ervaring. Toen de mist was opgetrokken hadden we alsnog de mooie bekende plaatjes. We hadden de hele dag om Machu Picchu te bekijken en konden dus wachten op het mooie weer. Machu Picchu is kleiner dan ik dacht, maar desondanks hebben we ruim 7 uur op de berg vertoefd. Het uitzicht vanaf de berg achter Machu Picchu (Huayna Picchu) is voorbehouden aan de 400 gelukkigen die daarvoor een apart entreebewijs hebben. Toen wij twee weken geleden onze entreekaarten voor Machu Picchu kochten waren we daarvoor te laat. Maar het terrein zelf bood genoeg interessante bezienswaardigheden en gewoon het zicht op Machu Picchu is al adembenemend genoeg om uren van te genieten. Er zijn verschillende goed geconserveerde bouwwerken, waaronder een 'intihuatana' die niet door de Spanjaarden is verwoest. De intihuatana, 'lassopaal voor de zon', is een bijzonder vormgegeven steen die gebruikt werd voor astronomische doeleinden. De naam verwijst naar het doel van de intihuatana, namelijk voorkomen dat de zon zich verder verwijdert van de evenaar tijdens de zonnewende. Vrijwel alle intihuatana's zijn door de Spanjaarden verwoest in hun ijver om alle heidense rituelen en symbolen uit te roeien. Omdat ze Machu Picchu nooit hebben gevonden heeft deze intihuatana bijna 500 jaar overleefd. Helaas is hij toch beschadigd toen een kraan die gebruikt werd voor het filmen van een commercial omviel en bovenop de intihuatana landde. Na een lang proces werd de verantwoordelijke persoon veroordeeld tot enkele jaren gevangenisstraf, maar de intihuatana is voor eeuwig geschonden.

Tegen half twee gingen we met de bus terug naar Aguas Calientes: een prachtige ervaring en een boel adembenemende beelden rijker. Na nog wat rondkijken bij de verschillende handwerk- en souvenirstalletjes was het tijd voor een (helaas koude) douche, het avondeten en een vroege duik in bed.

De volgende dag wandelden we terug langs de spoorlijn naar de waterkrachtcentrale, alwaar we werden opgepikt door ons busje. Dit weekend verliep het vervoer keurig volgens planning: wellicht omdat Dan (de coördinator) voor deze trip altijd een kennis inschakelt en het geen gewone collectivo rit betrof. Voordat we naar Huyro reden hadden we nog bijna twee uur tijd voor een bezoek aan de thermale baden bij Santa Teresa. Moe maar voldaan na een enerverend en indrukwekkend weekend kwamen we 's-avonds weer aan bij El Establo.