Na de wekelijkse schoonmaak op vrijdagochtend gingen we met elf vrijwilligers naar Huyro om aldaar op de collectivo richting Cusco te stappen. Echter, er bijkt een vloek te rusten op onze collectivo reserveringen, want wederom was onze reservering niet doorgegeven en zaten we vergeefs te wachten. Omdat we dit keer met een grote groep waren en een hele collectivo konden vullen kon er toch nog een busje opgetrommeld worden. De meeste vrijwilligers gingen naar Cusco, maar Georgie, Sylvie en ik moesten in Urubamba overstappen voor een weekend sightseeing in de 'valle sagrado' (heilige vallei). Gelukkig hadden we daar wel geluk en hadden we een snelle aansluiting op de bus naar Pisac, alwaar we tegen vijven aankwamen. Een ritje met de bus is een belevenis en weer iets anders dan taxi of collectivo. Het is de goedkoopste manier van vervoer en wordt eigenlijk alleen door locals en een paar maffe toeristen gebruikt. Maar daardoor wel interessant. Na een hostel gevonden te hebben hebben we heerlijk gegeten bij de 'Blue Lama'.

De volgende ochtend waren we weer vroeg uit de veren voor de bezichtiging van de Incaruïnes van Pisac. Dit is één van de grootste Incaruïnes in de buurt van Cusco en had een militaire, religieuze en landbouwfunctie. De hooggelegen ruïnes worden omgeven door talloze landbouwterrassen, en bieden een prachtig uitzicht over de vallei. Deze terrassen (andenes), in vele streken in de centrale Andes met veel moeite aangelegd, maakten zoveel indruk op de Spaanse veroveraars dat ze het hele berggebied ernaar vernoemden: de Andes. Nadat we het uitgestrekte ruïnecomplex uitgebreid hadden bezichtigd en weer naar beneden waren gewandeld bezochten we de markt op het hoofdplein. De markt in Pisac is wijd en zijd bekend en trekt vele bezoekers uit de omgeving, evenals veel toeristen. Het was niet heel druk, maar helaas nodigde het regenachtige weer niet uit tot uitgebreid winkelen of souvenirjagen. Wel leverde het een paar leuke foto's op.

Na de lunch bij Ulrike's gingen we op zoek naar vervoer richting Ollantaytambo. Dat ging gelukkig redelijk vlot. Dit keer met een taxi, waardoor we rond half vier aankwamen en tot onze grote verbazing middenin een 'fiesta' terecht kwamen. Het feest in Ollantaytambo was een combinatie van Pinksteren en een feest gewijd aan 'el señor de Choquequillca', de schutspatroon van Ollantaytambo. De hele dag liepen er in prachtige kleding en kostuums gestoken groepen door het dorp onder begeleiding van verschillende bands en muzikanten. Dit was een leuke binnenkomer en de rest van de middag en de avond hebben we rustig door het dorpje gewandeld, terwijl we regelmatig gepasseerd werden door deze groepen. Ollantaytambo is bovenop een originele Incastad gebouwd en heeft nog steeds dezelfde indeling in 'canchas' (huizenblokken rondom een binnenplaats). Dit was goed te zien vanaf de berghelling die we de volgende dag beklommen om de aldaar aanwezige Incaruïnes te zien (zie foto's serie 5). De Incaruïnes van Ollantaytambo zijn, net als die van Pisac, aangelegd in terrasvorm en hadden zowel een militaire als religieuze functie. De ruïnes zijn zeer indrukwekkend om te zien en vormden het decor van één van de grootste opstanden van de Inca's tegen de Spaanse veroveraars: Manco Inca, de door de Spanjaarden aangewezen opvolger van de laatste Incakoning Atahualpa, kwam in 1536 in opstand en wist de Spanjaarden terug te slaan. Helaas kon hij zich op den duur niet staande houden en vluchtte naar Vilcabamba, om uiteindelijk ten prooi te vallen aan Spaanse sluipmoordenaars. Na de bezichtiging van de ruïnes hebben we nog een tijdje genoten van de optocht en 'shows' van het feest, voordat 's-middags de door ons gereserveerde collectivo ons zou oppikken. Helaas bleek de 'collectivo vloek' nog niet opgeheven, want hij kwam niet opdagen. Alle andere passerende collectivo's waren vol, evenals de bus: en ruim drie uur staan in een volle, krappe bus die haarspeldbocht na haarspeldbocht over de pas heen kruipt naar Huyro zagen we ook niet zitten. De taxichauffeurs vroegen een fortuin voor een ritje naar Huyro, dus we zagen onszelf al wachten op de bus van 10 uur (die wellicht ook vol was en pas om een uur of één 's-nachts in Huyro zou zijn), of de bus van de volgende ochtend. Gelukkig waren er een paar behulpzame burgers in Ollantaytambo die met ons 'gringos' te doen hadden en uiteindelijk een vrachtwagenchauffeur van een biertruck bereid vonden om ons mee te nemen naar Huyro. Wel tegen betaling en tergend langzaam, maar het was een gezellige rit en we kregen nog een fles bier mee bij het afscheid in Huyro. Al met al weer een enerverend weekend!